CIEN AÑOS DE «A DIOSA»

“Non potho riposare, amore, coro, pensande a tie so donzi momentu: no istes in tristura, prenda d’oro, né in dispiaghere o pensamentu. T’assicuro che a tie solu bramo, ca t’amo vorte, t’amo t’amo t’amo”

Estos versos son las primeras líneas de una de los más hermosos poemas de amor escritos en Cerdeña.
«Una Diosa» es su título y su autor es Salvatore Sini, dijo Badore.
Salvatore Sini fue un poeta, un dramaturgo, un hombre que estudió derecho y se convirtió en abogado en Cagliari.

Pero su verdadera pasión era escribir y lo demostró con esta hermosa composición, cuyos versos están dedicados a su amor, una mujer a la que vio como una diosa. Diosa, de hecho, proviene de la palabra española «endiosar», que significa deificar. Los versos y palabras del poema, pronto se transformaron en música por el maestro Giuseppe Rachel.

Exactamente el 3 de octubre de 1915, tuvo lugar la primera representación de la canción más conocida por el título de No Potho Reposare.

Exactamente  después de cien años, queremos compartir con vosotros, lectores, esta emocionante poesía y recordar una de las voces más hermosas, la de Andrea Parodi, quien interpretó la canción haciéndola verdaderamente única.

El video es uno de sus últimos conciertos. Andrea lamentablemente falleció en 2006 con sólo 51 años. Su voz se quedará para siempre en el corazón de los sardos y las personas que lo conocieron.

Y ahora … un espacio para las emociones y los recuerdos …

Por el centenario de Una Diosa !!

Video: Non Potho Reposare – Andrea Parodi

Non potho reposare amore e coro
pensende a tie soe donzi momentu.
No istes in tristura prenda e oro
né in dispiacere o pessamentu.
T’assicuro ch’a tie solu bramo,
ca t’amo forte t’amo, t’amo, t’amo.

Amore meu prenda de istimare
s’affettu meu a tie solu es
t dau; s’are iuttu sas alas a bolare,
milli bortas a s’ora ippo bolau;
pro benner nessi pro ti saludare,
s’attera cosa non a t’abbissare.

Si m’esseret possibile d’anghelu
d’ispiritu invisibile piccabo
sas formas; che furabo dae chelu
su sole e sos isteddos e formabo
unu mundu bellissimu pro tene,
pro poder dispensare cada bene.

Amore meu, rosa profumada,
amore meu, gravellu oletzante,
amore, coro, immagine adorada,
amore coro, so ispasimante,
amore, ses su sole relughente,
ch’ispuntat su manzanu in oriente.

Ses su sole ch’illuminat a mie,
chi m’esaltat su coro ei sa mente;
lizu vroridu, candidu che nie,
semper in coro meu ses presente.
Amore meu, amore meu, amore,
vive senz’amargura nen dolore.

Si sa luche d’isteddos e de sole,
si su bene chi v’est in s’universu
hare pothiu piccare in-d’una mole
commente palombaru m’ippo immersu
in fundu de su mare e regalare
a tie vida, sole, terra e mare.

Unu ritrattu s’essere pintore
un’istatua ‘e marmu ti faghia
s’essere istadu eccellente iscultore
ma cun dolore naro «no nd’ischia».
Ma non balet a nudda
marmu e tela
in confrontu a s’amore, d’oro vela.

Ti cherio abbratzare ego et vasare
pro ti versare s’anima in su coro,
ma dae lontanu ti deppo adorare.
Pessande chi m’istimmas mi ristoro,
chi de sa vida nostra tela e trammas
han sa matessi sorte pritte m’amas.

Sa bellesa ‘e tramontos, de manzanu
s’alba, s’aurora, su sole lughente,
sos profumos, sos cantos de veranu
sos zefiros, sa bretza relughente
de su mare, s’azurru de su chelu,
sas menzus cosa do, a tie anzelu.

Leave A Comment

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *